Τελ. ενημέρωση:

   10-Sep-2004
 

Αρχ Ελλ Ιατρ, 18(5), Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2001, 485-495

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ

Αυτοάνοση ηπατίτιδα
Σύγχρονες απόψεις

Α. Μιχαήλ, Γ.Β. Παπαθεοδωρίδης
Β' Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Ιπποκράτειο Περιφερειακό Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών, Aθήνα

Η αυτοάνοση ηπατίτιδα αποτελεί χρονία νεκροφλεγμονώδη νόσο του ήπατος, που χαρακτηρίζεται από παρουσία αυτοαντισωμάτων και υπεργαμμασφαιριναιμία. Οι γυναίκες προσβάλλονται συχνότερα από τους άνδρες. Η νόσος μπορεί να εκδηλωθεί σε οποιαδήποτε ηλικία, αλλά συνήθως εμφανίζεται μεταξύ της 6ης και 7ης δεκαετίας της ζωής. Η κλινική εικόνα ποικίλλει. Ένα ποσοστό ασθενών παρουσιάζει μη ειδικά συμπτώματα, σε άλλους η διάγνωση τίθεται όταν σε τυχαίο κλινικό ή εργαστηριακό έλεγχο ανευρίσκεται διαταραχή των βιοχημικών δοκιμασιών του ήπατος ή ηπατοσπληνομεγαλία, ενώ σπανιότερα η νόσος μπορεί να εισβάλλει με τη μορφή της οξείας ή της κεραυνοβόλου ηπατίτιδας. Η αιτιολογία της νόσου είναι άγνωστη, αλλά γενετικοί παράγοντες φαίνεται ότι συμμετέχουν στην παθογένειά της. Με βάση τα αυτοαντισώματα που ανιχνεύονται στο πλάσμα, έχουν καθιερωθεί δύο τύποι αυτοάνοσης ηπατίτιδας. Η αυτοάνοση ηπατίτιδα τύπου Ι αποτελεί την πιο συχνή μορφή και χαρακτηρίζεται από την παρουσία αντιπυρηνικών αντισωμάτων (ΑΝΑ) ή και αντισωμάτων έναντι των λείων μυϊκών ινών (SMA), αντισωμάτων έναντι του κυτταροπλάσματος ουδετεροφίλων (συνηθέστερα p-ANCA) ή, σπανιότερα, από την παρουσία αντισωμάτων έναντι διαλυτών ηπατικών αντιγόνων ή αντιγόνων ήπατος-παγκρέατος (αντι-SLA/LP). Η αυτοάνοση ηπατίτιδα τύπου ΙΙ χαρακτηρίζεται από την παρουσία αντισωμάτων έναντι των μικροσωμίων ήπατος-νεφρού κυρίως τύπου 1 (αντι-LKM-1) ή και αντισωμάτων κατά κυτοσολίων ήπατος τύπου 1 (αντι-LC1) και εμφανίζεται συνήθως στην παιδική ηλικία. Εκτός των προαναφερθέντων, υπάρχουν και άλλα αυτοαντισώματα, η παρουσία των οποίων είτε ενισχύει τη διάγνωση της αυτοάνοσης ηπατίτιδας, είτε συμβάλλει στη διάγνωσή της σε περιπτώσεις που θεωρούνται κρυψιγενείς. Τα σύνδρομα αλληλοεπικάλυψης παρουσιάζουν χαρακτηριστικά αυτοάνοσης ηπατίτιδας και πρωτοπαθούς χολικής κίρρωσης ή πρωτοπαθούς σκληρυντικής χολαγγειίτιδας. Η θεραπεία της αυτοάνοσης ηπατίτιδας συνίσταται στη χορήγηση κορτικοστεροειδών ή και ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων, εφόσον υπάρχουν οι απαραίτητες ενδείξεις. Η πλειονότητα των ασθενών ανταποκρίνεται στη θεραπεία, η οποία έχει δειχθεί ότι βελτιώνει την ποιότητα ζωής, παρατείνει την επιβίωση και καθυστερεί την ανάγκη για μεταμόσχευση ήπατος.

Λέξεις ευρετηρίου: Αντιμικροσωμιακά αντισώματα, Αντιπυρηνικά αντισώματα, Αντισώματα έναντι λείων μυϊκών ινών, Aυτοάνοση ηπατίτιδα, Κίρρωση ήπατος.


© Αρχεία Ελληνικής Ιατρικής