Τελ. ενημέρωση:

   09-Jul-2004
 

Αρχ Ελλ Ιατρ, 19(3), Μάιος-Ιούνιος 2002, 301-304

ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Διατιτραίνουσες κακώσεις καρδιάς.
Διαγνωστικές και θεραπευτικές εξελίξεις και αποτελέσματα, περιόδου 30 ετών

Ν.Π. Σύμπας, Π.Ν. Σύμπας
Department of Surgery, Division of Cardiothoracic Surgery,
Emory University, School of Medicine and Grady Memorial Hospital, Atlanta, Georgia, USA

ΣΚΟΠΟΣ Tα τελευταία χρόνια παρατηρούνται σημαντικές εξελίξεις στη διάγνωση και θεραπευτική αντιμετώπιση των διατιτραινουσών κακώσεων της καρδιάς. Σκοπός της μελέτης μας ήταν να διερευνηθεί η επίπτωση των εξελίξεων αυτών στην τελική έκβαση των ασθενών με διατιτραίνουσα καρδιακή κάκωση, που αντιμετωπίσαμε σε περίοδο 30 ετών.

ΜΕΘΟΔΟΣ Από τον Ιανουάριο 1966 μέχρι το Δεκέμβριο 1995 αντιμετωπίσαμε συνολικά 294 ασθενείς, 102 κατά την πρώτη, 113 κατά τη δεύτερη και 79 κατά την τρίτη δεκαετία. Οι 113 ασθενείς της δεύτερης δεκαετίας ομαδοποιήθηκαν σε 4 υποομάδες, ανάλογα με την αρτηριακή πίεση κατά την προσαγωγή τους στο νοσοκομείο. Ομάδα Ι, 29 με μηδενική πίεση, ΙΙ, 70 με συστολική αρτηριακή πίεση 30–90 mmHg, III, 8 με φυσιολογική αρτηριακή πίεση και IV, 6 ασθενείς, των οποίων η αρτηριακή πίεση δεν καταγράφηκε.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ Το είδος της καρδιακής κάκωσης και οι κλινικές εκδηλώσεις της βλάβης ήταν παρόμοιες και στις τρεις δεκαετίες. Η αρχική, ωστόσο, αντιμετώπισ η παρουσίαζε σημαντικές διαφορές. Περικαρδιοκέντηση έγινε μόνο στο 3% των ασθενών που αντιμετωπίστηκαν την τελευταία δεκαετία, ενώ αναφέρθηκε στο 40% και 30% των ασθενών των προηγουμένων δεκαετιών. Επείγουσα θωρακοτομή στα εξωτερικά ιατρεία, από 17% και 20% στην πρώτη και δεύτερη δεκαετία, αυξήθηκε στο 35% την τελευταία περίοδο της μελέτης. Τα ποσοστά επιβίωσης ήταν παρόμοια και τις τρεις δεκαετίες που εξετάστηκαν, 79% την πρώτη, 73% τη δεύτερη και 78% την τελευταία. Η συνολική θνητότητα των ασθενών που αντιμετωπίστηκαν τη δεύτερη δεκαετία ήταν 27,4%. Εντούτοις, η θνητότητα αυτών που υπέστησαν καρδιακή ανακοπή προ της θωρακοτομής ήταν 88%, ενώ αυτών που δεν υπέστησαν ανακοπή ήταν μόλις 10,2%. Η θνητότητα των ασθενών με κάκωση από σφαίρα ήταν 36,1%, υψηλότερη της θνητότητας 23,4% αυτών με κάκωση από μαχαίρι.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Η αναδρομική αυτή μελέτη δείχνει ότι κάκωση από πυροβόλο όπλο, χαμηλή αρτηριακή πίεση και, κυρίως, επεισόδιο προ ή διεγχειρητικής καρδιακής ανακοπής αποτελούν ισχυρούς προγνωστικούς παράγοντες υψηλής ενδονοσοκομειακής θνητότητας σε ασθενείς με διατιτραίνουσες κακώσεις καρδιάς. Επίσης, αναδεικνύει ότι οι σημαντικές διαγνωστικές και θεραπευτικές εξελίξεις των τελευταίων 30 ετών δεν προκάλεσαν αξιόλογη βελτίωση στην τελική έκβαση των ασθενών αυτών.

Λέξεις ευρετηρίου: Διατιτραίνουσες κακώσεις, Κακώσεις καρδιάς, Καρδιακός επιπωματισμός.


© Αρχεία Ελληνικής Ιατρικής