|
  Τελ. ενημέρωση: |
 |
|
|
16-Oct-2008
|
 |
|
|
Αρχ Ελλ Ιατρ, 25(4), Ιούλιος-Αύγουστος 2008, 529-532 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ Πρώιμες ψυχαναλυτικές απόψεις στη λειτουργία του ονείρου στο Βυζάντιο N. Θεοχαράκης,1 A. Ευτυχιάδης,2 Δ. Δαμίγος,3 Σ. Στυλιανίδης,4 Σ. Γερουλάνος5 |
Το όνειρο θεωρείται και τη βυζαντινή περίοδο ο δρόμος προς το ασυνείδητο (παθητικό). Στο όνειρο καταγράφονται και μεταφέρονται όλες οι ενορμήσεις που λογοκρίνονται ή οι επιθυμίες που δρουν με την αρχή της ηδονής, ακριβώς όπως και στη φροϋδική θεωρία. Στο όνειρο, το λογικό (το αντίστοιχο Εγώ της φροϋδικής θεωρίας) δεν είναι σε πλήρη ενέργεια αλλά βρίσκει διέξοδο έκφρασης το παθητικό και το επιθυμητικό (ασυνείδητο και συνειδητό της φροϋδικής θεωρίας) και γι' αυτό είναι τόσο έντονες κάποιες αισθήσεις. Το προϊόν της απώθησης βρίσκει διέξοδο στο όνειρο, το οποίο διέπεται από την αρχή της ηδονής. Για τους βυζαντινούς συγγραφείς, στο όνειρο καταγράφεται η ψυχική ασθένεια, η οποία μπορεί να μην είναι φανερή με άλλο τρόπο. Αρκετοί συγγραφείς δέχονται την ύπαρξη των λιβιδινικών ονείρων.
Λέξεις ευρετηρίου: Ασυνείδητο, Βυζάντιο, Freud, Συνειδητό.
