Τελ. ενημέρωση:
31-May-2016

Από την εποχή των πρώτων γραπτών, που άφησε πίσω του ο άνθρωπος, το πρόβλημα της ευθανασίας διαιρεί τα πνεύματα. Από το «ου φονεύσεις» του Μωυσή ως τη σημερινή πραγματικότητα, το εκκρεμές παλινδρομεί ανάμεσα στα δύο άκρα. Το «προτιμότερος ο θάνατος από μια βασανιστική άθλια ζωή» της Παλαιάς Διαθήκης (Σοφία Σειράχ) δεν είναι ακόμα αποδεκτό για τον άλλον, παρά ίσως μόνο για τον εαυτό μας. Παρά το γεγονός ότι πολύ μεγάλα πνεύματα της ανθρωπότητας, όπως οι Αισχύλος, Σοφοκλής, Ιπποκράτης, Πλάτων, Στωικοί, Σαίξπηρ και άλλοι, αναγνωρίζουν το δικαίωμα της αυτονομίας του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο, η Ευρωπαϊκή Νομοθεσία, με εξαίρεση την Ελβετία και τις Κάτω Χώρες, παραμένει δέσμια των ιστορικών γεγονότων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η αποκληθείσα «ευθανασία» των ναζιστών (στην πραγματικότητα εν ψυχρώ δολοφονίες, δηλαδή δυσθανασία στον μέγιστο βαθμό) και η Δίκη της Νυρεμβέργης (1948) σφράγισαν δυστυχώς και τον Ελληνικό Ποινικό Κώδικα (1951), του οποίου το άρθρο 300 χρήζει άμεσης αναπροσαρμογής στα σημερινά δεδομένα.

Λέξεις ευρετηρίου: Δίκη Νυρεμβέργης, Ευθανασία, Ιατρική δεοντολογία, Ιατρική ιστορία, Ποινικός Κώδικας, Πότε πρέπει να πεθαίνομε (ΠΠΠ), Πρόγραμμα Ευθανασίας του Τρίτου Ράιχ.