Τελ. ενημέρωση:
05-Aug-2017

Η έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει απασχολήσει έντονα τη νομική επιστήμη, η οποία έχει προβεί στη διατύπωση ποικίλων ορισμών που αποκαλύπτουν τον θεμελιώδη χαρακτήρα τους και τους λόγους σεβασμού και προστασίας τους από το κράτος. Η διατήρηση της υγείας και η εγκαθίδρυση ενός συστήματος αντιμετώπισης και πρόληψης αποτελεί υποχρέωση του κράτους. Επομένως, και αυτή έχει απασχολήσει έντονα τη νομική επιστήμη. Η νομική επιστήμη, και εδώ, έχει δώσει ποικίλους ορισμούς, αλλά και ο συνταγματικός νομοθέτης έχει αναγάγει το δικαίωμα στην υγεία σε θεμελιώδες δικαίωμα. Οι χρονίως πάσχοντες ασθενείς αποτελούν μια ιδιαίτερη κατηγορία λόγω της φύσης της ασθένειάς τους, η οποία έχει διαρκές αντίκτυπο τόσο στην ψυχολογία και στην καθημερινότητα των ίδιων όσο και σε αυτή του κοινωνικού τους περίγυρου. Η Ελλάδα αποτελεί την πρώτη ευρωπαϊκή χώρα η οποία καθιέρωσε με νόμο τα δικαιώματα του ασθενούς το 1992. Ωστόσο, ειδικός νόμος για τα δικαιώματα των χρονίως πασχόντων ασθενών δεν υφίσταται. Η καθημερινή ιατρική πρακτική φανερώνει τις ιδιαιτερότητες της κατάστασης της συγκεκριμένης κατηγορίας ασθενών και ο υπάρχων νόμος, τελικά, προσαρμόζεται προκειμένου να κατορθώσει να τις αντιμετωπίσει. Στον χρονίως πάσχοντα ασθενή χορηγούνται λοιπόν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα και είναι η φύση της νόσου που υπαγορεύει την τελική εφαρμογή και τον τρόπο εφαρμογής του υπάρχοντος νόμου.

Λέξεις ευρετηρίου: Ανθρώπινα δικαιώματα, Νομοθετικό πλαίσιο, Πρακτικές εφαρμογές, Χρονίως πάσχοντες ασθενείς.