Τελ. ενημέρωση:
   08-Sep-2020
 

Αρχ Ελλ Ιατρ, 37(Συμπληρωματικό τεύχος 2) 2020, 53-56

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Vincenzo Diamare (1871–1966) και η προτεραιότητα για την ανακάλυψη της ενδοκρινικής λειτουργίας του παγκρέατος (1895)

F. Russo,1 M. Russo,2 L.S. De Santo,3 A. Mezzogiorno,4 N.G. De Santo5
1Department of Structure Function and Biological Technologies, University Federico II, Naples,
2Department of Veterinary Medicine and Animal Production, University Federico II, Naples,
3Division of Heart Surgery, University of Campania Luigi Vanvitelli, Naples,
4Department of Physical and Mental Health, University of Campania Luigi Vanvitelli, Naples,
5University of Campania Luigi Vanvitelli, Naples, Ιταλία

Από το 1895–1908, ο Vincenzo Diamare (1871–1966) έκανε καινοτόμες μελέτες σχετικά με τη λειτουργία των μη λοβιωδών κυττάρων του παγκρέατος, τα οποία περιγράφει ο Paul Langerhans το 1869. Μέσω συγκριτικών ανατομικών και φυσιολογικών μελετών, καθόρισε την ενδοκρινική τους λειτουργία και τη ρύθμιση του μεταβολισμού γλυκόζης στον άνθρωπο. Τα στοιχεία του επιβεβαιώθηκαν από τους E. Laguesse, W. Schulze, E. Sauerbeck, N. Minkowski και πολλούς άλλους, μεταξύ των οποίων ο J.J.R. McLeod. Όταν το 1923 απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής και Φυσιολογίας στους Frederick Grant Banting και John James Rickard McLeod, το όνομά του δεν αναφέρθηκε. Η Επιτροπή Νόμπελ παραμέλησε επίσης όχι μόνο τον Charles Best και τον Bertrand Collip που ανήκαν στην Ομάδα Ερευνών του Τορόντο, αλλά και τους N. Paulescu, G.L. Zuelzer, S.S. Kleiner και Ε. Lanceraeux. Ο Diamare δεν διαμαρτυρήθηκε. Καθ' όλη τη ζωή του, συνέχισε να ερευνά το θέμα και στην ηλικία των 85 ετών συνέγραψε μια σημαντική ανασκόπηση (85 σελίδων), αναφέροντας σχολαστικά τις ιδέες των υποστηρικτών και των αντιπάλων του, χωρίς δριμύτητα.

Λέξεις ευρετηρίου: Ανακάλυψη ινσουλίνης, Ενδοκρινική λειτουργία του παγκρέατος, Ινσουλίνη, Paul Langerhans, Vincenzo Diamare.

© Αρχεία Ελληνικής Ιατρικής